مسـتـم که ز یاقـوتِ لـبت کـام گـرفـتـه
یا قُـوتِ خود از بوسه براین جام گرفته!

فیروزه ی چشـمان تو را هرکه تراشید 
از این هـنرش نـقـش جـهان وام گـرفته 

از مـرمـرِ انـدام تـو بـا عـشق بـنا شد 
قصـری، چـه بسا تاج محل نام گرفته ! 

از پیـچ وخـم ِ کـوچه ی موهای بلندت 
هر رهگـذری رد شده ، سرسام گرفته

هرکس که به حج رفت مصلای تو میقات 
نـامیـد و در آن حـالت احـرام گـرفـته 

" ای تـیرغـمـت را دل عـشاق نـشانه " 
جمعی به تو مشغول و تو آرام گرفته !